Αυτή τη βδομάδα στην Αθήνα αναπνέουμε δυσκολότερα εξαιτίας των σκουπιδιών που μένουν αμάζευτα σε σορούς, γύρω και πάνω από τους κάδους. Ήλιος που καίει και υγρασία, και δυσωδία. Είναι οι δρόμοι στενοί και η ροή του αέρα αδυνατεί να διαλύσει τις εστίες των οσμών.

Οι Αθηναίοι ζουν με ένα πρόβλημα όπως την ίδια στιγμή ζούν και οι κάτοικοι κάποιων νησιών, όχι τα σκουπίδια αλλά τους πρόσφυγες. Δεν είναι τυχαίος ο παραλληλισμός μεταξύ των δύο, όσο άσχημα κι αν ηχεί. Όπως με τα σκουπίδια έτσι και με τους πρόσφυγες. Τους στοιβάζουμε μέχρι να γίνει ο αέρας ξινός.

Πάσχουμε από έλλειψη παιδείας. Το σχολείο δεν μας εφοδιάζει με τα απαραίτητα εργαλεία σκέψης, το αντίθετο μας παρακινεί να σκεφτόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο. Όταν όλα λύνονται με προκαθορισμένες μεθόδους χωρίς κόπο, γιατί να σκεφτείς; Σκέφτονται άλλοι για εσένα. Όταν όλα είναι προδιαγεγραμμένα, σκηνοθετημένα και ραμμένα στα μέτρα σου, τίποτα δεν σε προκαλεί να σκεφτείς. Η ζωή δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα γεμάτα δύσκολες μεταβλητές και απρόσμενους περιορισμούς. Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη για κανέναν, δεν προκύπτει από κάποιο καλούπι. Είναι ένα σύνθετο και ατέρμονο πρόβλημα.

Η κοινωνία έχει μάθει αλλιώς όμως, η κοινωνία είναι πανούργα. Δεν έχει μάθει ποτέ να λύνει προβλήματα, έχει αριστεύσει στο αμέσως επόμενο στάδιο: ξέρει άριστα να τα αποφεύγει, είτε είναι σκουπίδια είτε πρόσφυγες.

Ας υπάρχουν και τα προβλήματα, γιατί να τους στερήσουμε το δικαίωμα στη ζωή λύνοντάς τα; αρκεί να μη  τα βλέπουμε, ας βρούμε κι ένα φιλικό χαλί να τα σπρώξουμε από κάτω. Και τα προβλήματα έχουν δικαίωμα στη ζωή.

Όλα καταρρέουν μόλις αρχίσει κάτι να βρομάει. Τα χαλιά δεν είναι αεροστεγή.